Niet omdat, zoals vorige maand de nieuwe MOD Club nog niet af was (want die is in de voorbije weken ondertussen officieel ingespeeld), maar in de grote zaal (omdat ze voldoende blues liefhebbers verwachtten), ontving move2blues als tweede dit seizoen de Nick Moss Band, waarbij Dennis Gruenling niet mocht ontbreken. Singer-songwriter, gitarist Nick Moss, hij was er ook opnieuw bij tijdens Moulin Blues 2018, werd geboren en groeide op in “home of the blues”, Chicago. Thuis was er altijd muziek en bovendien had hij een erg muzikale oom, die voor hem voor zijn verjaardag of Kerst, geen traditionele geschenken maar echte vinylplaten kocht. Het kon daarom niet uitblijven dat Nick Moss ook besloot om zich als muzikant te bekwamen.

Na zijn eerste podiumervaringen met zijn broer (1988/1990) was er al snel geen houden meer aan, toen hij zelf ook de in grotere clubs uitgenodigd werd. Zo belandde hij eerst als bassist bij bluesman Buddy Scott en later in de begeleidingsband van Jimmy “Fast Fingers” Dawkins. Zijn tijd bij The Legendary Bluesband (1991/1994) was totaal anders. Daar kwam hij in aanraking met Pinetop Perkins, James Cotton en Junior Wells, die hem leerden hoe je de Blues moet spelen én voelen. Voor een kerel die amper twintig was, was dit een hele belevenis. Vervolgens (1994/1997) speelde hij in de band van Jimmy Rogers. Daar kreeg hij de gelegenheid om zijn eigen speelstijl te ontplooien.

Na de dood van Jimmy Rogers (1897-1933) besloot Nick voor zijn eigen kansen te gaan. Tot rond 2005/2006 (want in 2006 bracht Moss solo ‘Live at Chan’s’ uit) was dat met zijn groep The Flip Tops en de originele ritmesectie met wie hij gespeeld had bij Jimmy Rogers (met o.a. Kenny Smith -zoon van Willie “Big Eyes” Smith- Mark Fornek en Lynwood Slim). Momenteel is Nick nog het enige echte groepslid. Anno 2019 en zo’n dozijn albums later is Nick Moss een begrip in de internationale blues scene. Getuige zijn de nominaties in drie categorieën, tijdens de 38ste Blues Music Awards in december 2017. Nick Moss’ tomeloze streven om zwarte en blanke muziek samen te brengen is op zijn minst verdienstelijk te noemen. Niet door het ene ten voordele van het andere te verminken en op die manier goedkope crosscovers te realiseren, maar door vrijelijk in beide milieus te vertoeven. Nick Moss heeft zich ontpopt als een gitarist die de geheimen van de juiste dosering onder de knie heeft. Alles zit perfect verpakt in een retro-sfeer met eigen nummers, snedig gitaarspel en de gepaste vocalen.

In 2017 vervoegt mondharmonica virtuoos Dennis Gruenling de Nick Moss Band. Als teenager besloot Gruenling na het beluisteren van ‘Harp Attack’ [1990] (een muzikaal harmonica treffen van James Cotton, Junior Wells, Carey Bell & Billy Branch) om zelf ook harmonicaspeler te worden. Hij vond zijn verdere inspiratie bij Little Walter en George “Harmonica” Smith, maar ook bij jazz tenorsaxofonist/klarinettist Lester Young (1909-1959) en de energieke tenorsaxofonist in de Jazz en R&B, Red Prysock (1926-1993). Gruenling's passie voor mondharmonica mogen we inmiddels een levensproject noemen. Gruenling had al een succesvolle solocarrière achter de kiezen en speelde met de “groten der aarde”: Pinetop Perkins, Snooky Pryor, John Mayall, Southside Johnny & the Asbury Jukes, Mick Taylor, Jimmy Dawkins, Rod Piazza, Rick Estrin, Kim Wilson, Rusty Zinn en Mark Hummel.

Zoals op de hoes van zijn recente album ‘Lucky Guy!’, zal vanavond in de MOD in Hasselt ook de charismatische showman / mondharmonicaspeler Dennis Gruenling - die ondertussen mee de sterke Chicago groove bepaalt! - naast Nick Moss op het podium staan.

Wat bracht ons de Nick Moss Band feat. Dennis Gruenling op uitnodiging van move2blues in de MOD in Hasselt (tijdens hun éérste stop op hun Euro tour)? Wel, heel zeker een avond met vooral/enkel Chicago en West Coast (jump) blues die op z’n minst saai, maar vooral heel onderhoudend en aanstekelig was. Vanachter zijn drumstel opende Patrick Seals met een solo de eerste set, waarbij zich achtereenvolgens Dennis Gruenling (harmonica, zang), de bescheiden Brazilliaan Rodrigo Da Silva Montovani op staande bas, de jonge veelbelovende pianist Taylor Streiff en de “giant in black”, Nick Moss (gitaar, zang) aansloten. Moss was ooit verloofd (zo vertelt hij ons), maar oeps, dat was blijkbaar een foutje. Na 30 jaar, met zijn vrouw en kind voelt hij zich ondertussen “so far and good”. Met de titelsong “Lucky Guy” uit zijn recente album laat Moss ons dit en de wereld via Alligator Records in Chicago horen. “(I Had) Blues on My Mind” is een Chicago slow blues, met opnieuw uitstekende piano-, harmonica- en gitaarsolo’s die ervoor zorgen, dat bijna elk uitgesponnen nummer van de set zo’n tien minuten duurt. Nog uit de recente release volgen dan “Movin’ On My Way” en “Wait and See” (waarin Gruenling laat hier horen wat een begaafd zanger hij is!) om dan, na de instrumentale outro, een pauze te nemen.

Aan de tweede set beginnen Gruenling, Streiff en Montovani (zonder drummer) rond 22u40. Gruenling opent heel overtuigend met een Skip James’ nummer uit 1931, “I’d Rather Be the Devil (to be that woman's man)”, waarna Moss overneemt met #3 uit ‘Lucky Guy!’, “As Good as It Gets”. Voor hij verder gaat met een instrumentaal nummer van Freddie King, stelt hij de vraag of we ook de vierde King kennen? Albert, B.B., Freddie en… (je kan het aan hem zien) de Burger King! Na Z.Z. Hill’s “You Were Wrong”, wil hij (zo vertelt hij) verder gaan met nog meer “old school stuff”, met muziek van artiesten die soms te weinig respijt kregen. Van blues mannen als J.B. Lenoir (“Talk to Your Daughter”), Muddy Waters (de slow blues “You Can’t Lose What You Ain’t Ever Had”), Baby Face Leroy en (de bandleider van Fats Domino) Dave Bartholomew (de boogiewoogie “Do You Wanna Jump, Children?”). Het was bijna middernacht als de Nick Moss Band de finale inzet. Het werd een lange instrumental met Latijns-Amerikaanse ritmes, als chachacha, rumba, samba, ik miste een pasa doble en, waar doorheen even duidelijk “La Cucaracha” klonk. Slaaptijd zeker?!

De Nick Moss Band bracht, wat velen van hen verwachtten, twee dynamische sets met veel Chicago en West Coast blues, wat de grote zaal van de MOD goed deed vollopen. Iedereen tevreden kan je achteraf zeggen en, wat moet dit voor move2blues nog meer zijn?

Volgende maand kijken we op donderdag 07 november (aanvang 21u) uit naar SUGAR RAY NORCIA & THE BLUETONES feat. LITTLE CHARLIE. Zij zullen in Hasselt zeker opnieuw het vuur in de blues pan weten te krijgen. 

Eric Schuurmans

foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

Line up:
Nick Moss: gitaar, zang - Dennis Gruenling: harmonica, zang - Rodrigo Da Silva Mantovani: a- & e- bas - Patrick Seals: drums - Taylor Streiff – keys

Set list:
Set 1: Instrumentale intro – Lucky Guy* - (Put me in the ground…)? – Blues On My Mind – Movin’ On My Way* - Wait and See* - Instrumentale outro – Set 2: I’d Rather Be the Devil (Skip James) – As Good As It Gets* - Freddie King instrumental – You Were Wrong (Z.Z. Hill) – (Mama, Mama) Talk to Your Daughter (J.B. Lenoir) – You Can’t Lose What You Ain’t Ever Had (Muddy Waters) – a Baby Face Leroy song – (Do You Wanna) Jump Children? (Dave Bartholomew) – Instrumentale finale / *Lucky Guy! (feat. Dennis Gruenling) [2019]